Üzümünü Ye Ama Bağını Sormamazlık Etme . . .

Bağ Bozumu Şenliği yapılıyor.

Ne güzel Tekirdağ.

Bağa gel bostana gel. Dandini dandini destana danalar girmiş bostana.

Maksat üzüm yemek. Bağcıyı dövmek değil. Bağcının ağzı zaten kulaklarında. Bağcının ayakları yere basmıyor.

Burası Tekirdağ.

Karpuzu var. Kirazı var. Üzümü var. Rakısı var.

Festivalleri var. Ramazan eğlenceleri var.

Anasını sattığımın Tekirdağ’ında ne ararsan var. Ne bereketli bir yerde yaşıyoruz.

Daha bir yıl öncesi, çadır tiyatrosu kumpanyacıları, davetlerde palyaçoluk yapan animatörler(asla küçümsemiyorum ekmek parası, alın terine her zaman saygım sonsuz) şimdinin organizatörleri, özel kalemleri olmuşlar.

Gözünü sevdiğim Tekirdağ’ı, Tekirdağlısı.

On grama kurban ediliyor.

Aşağıdaki bu satırları Cihan Padişahı, Yavuz Sultan Selim’e dahi yazdırtan o ahu gözlü dilberin aşkı,

bu gün adama neler yaptırtmaz ki?

“Merdüm-i dideme bilmem ne füsûn etti felek

Giryemi kildi hûn eksimi füzûn etti felek

Sîrler pençe-i kahrimdan olurken lerzân

Beni bir gözleri âhûya zebûn etti felek ”

O ”ahu gözlü dilberin” hatırına, onun daha öncesinden arkadaşlığı olanlara bir yılda en az beş yüz bin liralık işlerde verdirtir. Çok yıldızlı otellerin havuz başlarında ağırlatır, ocak başı et lokantalarında yemekler söyletip rakılar içirtir.

Nasılsa Tekirdağ’da karpuz bol, kirazın festivali var, üzümün bağ bozumu, ramazan gecelerinin mahalle eğlenceleri abra kadabra bir sürü hokkabazlık işleri ganimet bizim Tekirdağımızda.

Bu bağcı dövülür mü hiç?

Böyle bağcı pamuklarda tutulur, pamuklara sarılır. Hatta bu gün dünden daha güzelsin denir.